Czas zmian, cz. 2: decyzja

"Proszę, powiedz mi, że jestem j*bnięty i mam się nie wygłupiać".

Tak brzmiała moja wiadomość do pewnego znajomego, Człowieka Znanego z Tego, Że Się Zna. A zna się naprawdę dobrze więc na jego opinii można polegać. Do wiadomości dołączony był link do pewnego ogłoszenia na jednym z portali typu "kupię-sprzedam-zainkasuję kwotę".

"Czekaj" - odpisał.

Zaczekałem zatem, jednocześnie śliniąc się do zdjęcia w ogłoszeniu. Zdjęcie owo przedstawiało nieśmiertelny wzorzec metra w kategorii kombi, jeden z najłatwiej rozpoznawalnych kształtów ostatnich 30 lat. Niestety, przeoczyłem jeden szkopuł - ogłoszenie było dość stare. I jeszcze bardziej nieaktualne.

Aktualne za to okazało się inne, znalezione przez wzmiankowanego kolegę, który kilkanaście minut później podrzucił mi zdjęcie samochodu, którego dotyczyło. Nie znajdowało się ono na żadnym z portali handlarskich, tylko na Fejsie. Tak, jak Madzia przez pierwszy miesiąc. Czy dwa. Dlatego też nie znalazłem go wcześniej, szukając po wszelakich Otomotach i Oeliksach.

Nie był to ten model, który znalazłem w ogłoszeniu, ale blisko. Bardzo. Nieco młodszy, mocno spokrewniony, przez wielu mylony ze swym ikonicznym już poprzednikiem. I to za Cenę. Którą Mogłem. Co więcej, kolega w zamian za pewien produkt spożywczy obiecał onże wehikuł obejrzeć, jako, że miał niedaleko. Swoimi spostrzeżeniami miał się podzielić późniejszym popołudniem - właśnie wtedy, gdy byłem umówiony na obczajenie Baleno. 

I dlatego idąc oglądać Balonika już wiedziałem, że chyba mamy zwycięzcę.

Oczywiście fachową, godną zaufania opinię, którą można streścić jako "idealny nie jest, ale solidny i warty tej kasy", należało sprawdzić osobiście. Organoleptycznie wręcz. Dlatego następnego dnia rano spotkałem się z właścicielką pojazdu - przesympatyczną Panią Redaktor, która właśnie spieszyła się na spotkanie i najzwyczajniej w świecie zostawiła mi auto do potestowania, co z radością czyniłem przez kolejne pół godziny.

Zakochałem się.

Oczywiście trzeba było ochłodzić nieco rozpalony pożądaniem ośrodek chcenia, dlatego krytycznym wzrokiem spojrzałem na złachane, grzechoczące obluzowanymi elementami wnętrze, przegnite drzwi kierowcy i kolekcję otarć. Jednak wrażenia z jazdy nie mogły wyparować mi z kudłatego łba. Relaksująca choć nie przesadna miękkość zawieszenia, wyjątkowo aksamitnie jak na rzędową czwórkę pracujący silnik, świetne fotele i masa przestrzeni - wszystko to sprawiało, że dłonie pociły mi się dyskretnie a rozporek bardzo niechętnie dawał się dopiąć. Także zerknięcie pod spód nie wywołało we mnie tendencji do opanowania się - całość była po prostu solidna. Integralna, rzekłbym. Tak, ten wehikuł na pewno miał za sobą przygody, jednak nie zmieniły go one w ruinę, tylko w coś, o co trzeba trochę zadbać. Trzeba i warto.

I to właśnie postanowiłem zrobić.

W godzinach popołudniowych, siedząc w kawiarni znajdującej się w budynku, gdzie mieściła się również redakcja zawiadywana przez właścicielkę auta, które zaraz miało stać się moim, po krótkich negocjacjach cenowych na dwóch egzemplarzach ściągniętej z netu i wydrukowanej umowy zostały złożone po dwa podpisy.

W ten oto sposób spełniłem swoje marzenie, stając się właścicielem wozu już niemal klasycznego, bo dwudziestotrzyletniego, będącego dużym, absurdalnie wręcz pakownym, do tego niezwykle wygodnym kombi. Podpisując umowę pogodziłem się z wyższym zużyciem paliwa, droższym OC i koniecznością wykonania kilku napraw, w zamian zyskując świadomość, że ani przewóz sprzętu, ani pakowanie się na wakacyjne wyjazdy nie będą już problemem, zaś zadbawszy odpowiednio o swój nowy pojazd będę mógł cieszyć się nim przez kolejne dziesięciolecia.

A fakt, że jest to akurat Volvo 940, jest jedynie radującym mnie bonusem.

Ma na imię SKANSSEN.

I zmieści się w nim wszystko.

Już wkrótce rozpoczynamy nowy długodystans.

Tak. Jestem szczęśliwy.

Do widzenia się z Państwem.