Eventualnie: Lemingi w Słoikach

Jak zapewne wielu z Was wie, jestem fanem Złomnika. Stronkę uważam za wybitną, poglądy Autora - za ze wszech miar słuszne (no, może w paru momentach rozjeżdżamy się w kwestii upodobań motoryzacyjnych a także kulinarnych - jak do ciężkiego dzwońca można nie lubić żółtego sera czy cynamonu???) a prezentowane w ramach miksów, bitw złomów czy fur na (wpisz dzień tygodnia) wywołują we mnie ślinotok połączony z niepokojącymi sygnałami wskazującymi na skłonności do priapizmu.

Notlauf, czyli Ojciec Dyrektor całego zamieszania, raz na pewien czas organizuje (często do spółki ze Stadem Baranów) rajdy po Warszawie i okolicach. Nie są to jednakowoż rajdy typu but, mielenie gumy i zganianie babć z przejść tylko "masz tu itinerer, wypełnij zadania i spróbuj się nie zgubić". Dwa razy (Rajd po Ursynowie im. Stefana Karwowskiego oraz Festiwal Nitów i Korozji 2012) przybyłem jako obserwator, ale wiedziałem, że w końcu warto będzie wziąć jakiś tam bardziej czynny udział. Dlatego, gdy został wyznaczony termin kolejnego eventu, wiedziałem, że muszę. Choćbym sczezł. I gdy termin został przesunięty co spowodowało pewien konflikt terminowy, zacisnąłem zęby i stwierdziłem, że nie chcę czekać kolejnego roku. Pojechać trza.

Wcześniej jednak udało mi się nakłonić Wybrankę na wzięcie udziału w charakterze pilota. Nie żebym musiał się jakość szczególnie natrudzić przekonując ją... Kilka dni po podrzuceniu tematu (i zgłoszeniu się na rajd) Wybranka przyniosła plik wydrukowanych itinererów z poprzednich rajdów i kazała mi wybrać jeden celem weekendowego pojechania w ramach ćwiczeń. Wybrałem, pojechaliśmy, i okazało się, że Wybranka może wpisać sobie czytanie itinererów strzałkowych w CV. A tak a propos - zachęcam do śmignięcia sobie trasą Rajdu po Skarpie sprzed dwóch lat. Jestem gotów się założyć, że większość z Was nie zdawała sobie sprawy z istnienia takich miejsc w naszej pięknej Stolycy...

Tak czy inaczej - nadejszła wiekopomna chwiła, gdy należało stawić się na starcie. Co też uczyniliśmy. W chwilę później byliśmy już wyposażeni w numer startowy do przyklejenia na szybie, naklejkę rajdu i klasyczną oranżadę w temperaturze zupy, którą należało obalić na trasie...

Z takim oto numerem ruszaliśmy w trasę...

...a taka oto naklejka zagościła na tylnej klapie Madzi

Najpiękniejszy pilot całego rajdu. I do tego bardzo skuteczny.

Oczywiście na rajd zjechało się sporo pięknego żelaza...

Idealny na taką pogodę

Podobno czteronapędowe

BIS! BIIIS!

Nie wiem, czy brał udział, ale był fajny 

Udział brały również stylowe jednoślady

Niektórzy musieli skorzystać z kabelków

Przepiękny tlenek żelaza

Gdy odpowiednia ilość ludności zgromadziła się na parkingu przy Klimczaka rozpoczęła się odprawa:

Organizatorzy patrzą groźnie

Fotografowie fotografują...

...i są zadowoleni ze swej pracy 

Notlauf przemawia...

...ludność słucha.

W końcu przyszedł moment startu. Zgodnie z sugestią, by ustawiać się doń w kolejności numerów startowych, towarzystwo wsiadło w swe bolidy i zaczęło czynić zamieszanie z zawracaniem, cofaniem i unikaniem poobcierania rydwanów swych rywali.

PRZYPADEK? NIE SĄDZĘ

W końcu, po jakiejś godzinie przetasowań i ogólnego zamieszania, jeden za drugim, towarzystwo wytrabanciło się z parkingu (przy okazji chciałbym wyrazić swoje rozczarowanie brakiem choćby jednego Trabanta - czy w ogóle jakiegokolwiek dwusuwa, nie licząc ślicznych Komarów i motorynki).

Pierwszy etap rajdu przebiegał sobie wesoło po terenie tzw. Lemingradu, czyli nowego Wilanowa. Borze liściasty i Jeżu kolczasty, jak tam brzydko... Poza pilnowaniem nieoczywistego pierwszeństwa i wypatrywaniem gnijącego żelaza (a gniło niestety niewiele) należało liczyć progi zwalniające. Nie tylko zresztą na ponurym, nijakim osiedlu, zamieszkanym głównie przez pobrzękujące w weekendy słoikami korporzołnierzyki, ale także na Zawadach, przez które prowadził drugi etap rajdu. Przed wjazdem nań trzeba było zaliczyć dość wredny checkpoint...

...na którym należało skosztować chipsów i odpowiedzieć, które są z Biedronki, które z Lidla, a które z Tesco. Problem w tym, że nie za bardzo mam skalę porównawczą a do tego nie lubię paprykowych...

Nic to, trzeba jechać dalej, liczyć progi, szukać ulicy zawierającej graty (jak się później okazało, była to ulica malownicza Gratyny), wyszukiwać punkty krajobrazowe i zaliczać kolejne checkpointy.

Tu należało odpowiedzieć, jakiej marki jest dźwig. Mnie bardziej interesowała przepiękna ciężarówka Mercedesa

Innym zadaniem (checkpoint Forza Italia) było przyporządkowanie nazw do makaronów. Wybranka , jako nasz domowy Główny Kluchowy, miała pole do popisu. Latający Potwór Spaghetti byłby dumny.

Po nieco ponad dwóch godzinach wytężonej uwagi dotarliśmy na metę.

"Karta jest? Buteleczka jest?"

Wypełnianie karty drogowej

Punkt zdawczy butelek. Oranżada była naprawdę dobra.

Coraz gęściej zapełniony parking pod urzędem dzielnicy

Ktoś jeszcze ma biblijne skojarzenia?

Duży Fiat stoi, maska otwarta, nihil novi sub sole

Wymiana wrażeń, składanie uszanowania zacnej korozji

El Camino x2

Tu by weszło sporo sprzętu. Ale wolałbym nie wozić go tak na wierzchu

Kącik fiatowski

...i mała, zaaranżowana naprędce sesyjka

I wtedy właśnie nadjechała nagroda główna.

Dumny, ociekający wintydżem mokry sen hipsterii: przepiękny rower Uniwersal. A zdobyła go ta sama załoga, której w udziale przypadła nagroda w konkursie elegancji. Ladies and gentlemen, we have a winner:

Notlauf wręcza, zwycięzca się raduje

My z Wybranką - zgodnie z przewidywaniami - nie zabezpieczyliśmy żadnej nagrody, choć przyznaję, że troszkę ostrzyliśmy sobie uzębienie na myszkę w kształcie Fiata 500... Ale i tak było srogo. A najzabawniejsze jest to, że zwycięska załoga w ilości sztuk trzech musiała załadować wywalczony rower do pięknej, dwudrzwiowej Corolli i ruszyć z powrotem na Śląsk...

Oczywiście chyba nie bylibyśmy w Polsce, gdyby nie obyło się bez przynajmniej jednego incydentu. Otóż trasa prowadziła m.in. przez drogę wewnętrzną, gdzie mieściło się zgrupowanie ślicznych, prestiżowych domków o lekko cebulowym aromacie. Nie było widać, czy dróżka kończy się ślepo, czy dalej jest zaznaczony w itinererze lewoskręt. Zatrzymaliśmy się, celem spytania tubylców (pani i klasycznie wąsaty pan, oboje w rozmiarze XXXL, stojący obok Vectry C, oczywiście srebrnej), czy dalej jest cokolwiek. W ramach odpowiedzi otrzymaliśmy informację, że oni już dzwonią po policję, że to prywatna droga i co to w ogóle ma znaczyć, żeby jakieś stare złomy zakłócały ich kontemplację prestiżu i trawienie bigosu... 17 PROKURATORÓW JUŻ JEDZIE POLONEZEM

Tak czy owak - już mam ochotę na kolejny rajd. Pozostaje czekać na następne Nity i Korozję.