Śmignąwszy: Yeti

Dobrý večer.

Ostatnio wspomniałem, że dawno nie było okazji zamieścić wpisu z cyklu "śmignąwszy". I proszę - okazja nadarzyła się właśnie dziś.

Niedawno Skoda przeprowadziła lifting swojego znanego i lubianego niewielkiego SUV-a o miłej nazwie Yeti i w związku z tym został ogłoszony konkurs: kto najłagodniej przejedzie 10 km oswoi Yeti i tym samym wygra je na własność. Oczywiście nie byłbym sobą gdybym się nie zgłosił. Zarejestrowałem się tedy i czekałem na kontakt, który nastąpił szybciutko. Udało się umówić właśnie na dziś - urwałem się zatem wcześniej z roboty i podążyłem na Ursynów (z którego swoją drogą będzie pochodził kolejny mix, który jest już praktycznie gotów) celem przejażdżki zmodernizowaną Skodziną, co cieszyło mnie podwójnie, gdyż jeszcze nie miałem okazji zasiąść za sterami żadnego wehikułu spod znaku latającej kury.

Jako, że główną nagrodą jest Yeti w podstawowej wersji, byłem przekonany, że taką też będę jeździł. Otóż nie. Okazało się, że przyjdzie mi powozić wyposażoną w 170-konnego, dwulitrowego diesla czteronapędówką. I to ze słynną (zarówno ze względu na szybkość działania jak i koszty napraw) dwusprzęgłową skrzynią DSG.

Przepraszam, robiłem zdjęcie cebulą

Po dopełnieniu formalności można było zasiąść we wnętrzu. Najpierw jednak przeprowadziłem mój standardowy test polegający na umieszczeniu basu w bagażniku. Wszedł ledwiuteńko, mimo, że miałem ze sobą akurat basiwo w miękkim pokrowcu, co wskazuje, że w piankowym futerale czy tym bardziej w trumnie nie wlazłby za Chiny ludowe. Niestety - test bagażnika oblany.

A szkoda (nomen omen), gdyż Skodovką jeździło się nieźle.

Wnętrze okazało się być przyzwoicie wykonane, do tego prezentowało się dużo wyględniej, niż na zdjęciach, na których wygląda jak każdy produkt koncernu VAG, czyli smutek w kopalni cynku. Siedzenia były wygodne, miejsca sporo zaś widoczność niezła. Z pewnością duzo lepsza niż w większości nówek-salonówek, którymi miałem okazję jeździć.

Czas zatem wcisnąć przycisk "Start" mieszczący się tam, gdzie powinna być stacyjka (wspominałem już, jak niewielką estymą darzę rozwiązania bezkluczykowe?) i... zacząć się toczyć w tempie leniwca na końskiej dawce barbituranów.

Jak już wspomniałem, konkurs polega (używam czasu teraźniejszego, gdyż trwa nadal, piłka jest w grze, bramki są dwie a karawana szczeka dalej) na jak najłagodniejszym przejeździe. Pracownik salonu uruchamia odpowiednią apkę na smartfonie, która to apka mierzy przeciążenia, wstrząsy itd. Trzeba zatem rozpędzać się jak najdelikatniej, tak też hamować, a do tego unikać większych nierówności. Tak też czyniłem, co było dość frustrujące, gdyż 170 kucyków i srogi moment obrotowy sprzęgnięte ze skrzynią DSG bardzo korciły. Jednak omijanie nierówności miało sporo sensu, gdyż zawieszenie Yeti jest zwyczajnie twarde. Sporo za twarde jak na mój gust. Nie jeździłem wieloma SUV-ami, ale przykład skądinąd niezwykle sympatycznej Zuzi sugeruje, że może być to typowa cecha przedstawicieli tego segmentu. Jestem w stanie to zrozumieć - wysoko położony środek ciężkości należy czymś skompensować, by samochód poprawnie prowadził się w zakrętach - jednak nic nie poradzę na to, że nie jestem miłośnikiem takiej sztywności.

Wlokłem się tedy jak paralityk na diecie trankwilizatorowej, łagodnie pokonując łuki, zwalniając bez użycia hamulców i ledwie muskając pedał gazu podeszwą ciężkiego skądinąd buciora. Na szczęście konkursowe 10 minut minęło, a akurat miałem jeszcze przed sobą kawałek prostej, równej drogi. Kickdown.

Ależ to się fajnie zbiera!

Tak, jak nie lubię VAG-ów, tak muszę przyznać: ten silnik ma sporo pary a DSG rzeczywiście działa bardzo szybko. Yeti z takim właśnie napędem nadaje się do bardzo żwawego przemieszczania pasażerów z miejsca na miejsce. Nie robi tego może w jakiś strasznie emocjonujący sposób, jednak przyznaję, że jest to przyjemne. Mniej przyjemne jest niestety odczuwalne szarpanie skrzyni przy zmianie biegów, które jest odczuwalne szczególnie przy wolnej, spokojnej jeździe - jednak dramatu nie ma. Coś za coś - albo miękkie działanie klasycznego automatu, albo szybkość dwusprzęgłówki.

Ale najmniej przyjemna ze wszystkiego jest cena. Za czteronapędowe Yeti ze 170-konnym dieslem i DSG trzeba zapłacić minimum 111700 zł. A testowany egzemplarz miał kilka dodatkowych, nienajtańszych opcji. Owszem, można kupić podstawowe Yeti ze 105-konnym 1.2 TSI i napędem na jedną oś za 65 tysięcy, ale jaki sens ma SUV bez napędu na 4 koła?

Podsumowanie, czyli zady i walety:

Skoda Yeti to całkiem przyjemny, niewielki SUV-ik. Wygląda sympatycznie (choć z przodu bardziej podobała mi się przed liftingiem). Wnętrze jest przestronne i dobrze wykończone, do tego mamy sporą paletę silników i wersji wyposażenia. Co prawda wszystkie silniki mają bezpośredni wtrysk i turbodoładowanie a opcje wyposażeniowe do tanich nie należą, ale wybór jest. Ja jednak, mając takie pieniądze, poszukałbym czegoś, do czego wejdą moje basy bez konieczności składania tylnego oparcia. I co ma nieco wygodniejsze nastawy zawieszenia.

Plusy:

* dynamika

* przestronność (przynajmniej z przodu)

* dobra jakość wykonania wnętrza

* precyzyjny układ kierowniczy

* sympatyczna stylistyka

Minusy:

* twarde zawieszenie

* niewielki bagażnik

* cena

* brak "normalnych", prostych, niedrogich w obsłudze silników

Co nią wozić:

Jak już wspomniałem, bas w miękkim pokrowcu (i to nie Fender z rzędową główką!) mieści się ledwo-ledwo w bagażniku Yeti. Oczywiście można uterenowioną Skodą wozić obrzyna albo składać siedzenia. ale jeśli masz standardowej wielkości basówki a chcesz wozić pasażerów (lub np. masz dzieciory) lepiej kup Roomstera. Pojemniejszy, fajniejszy (wg mnie) a jeszcze zostanie Ci sporo kasy w kieszeni.