Top 5: Najbardziej zbędne marki w Europie

Na wstępie chciałbym bardzo podziękować za gratulacje i życzenia. Młodzież od środy jest już w domu i mam nadzieję, że jest mu tu dobrze. Na pewno staramy się o to. Należą się Wam też przeprosiny za milczenie - powód jest jednak ten sam, czyli Młodzież vel Jamochłon. Takie stworzenie jest naprawdę czasochłonne i dlatego niestety takie przerwy w nadawaniu będą się czasem zdarzać.

Tymczasem pora przejść do bełkotu konkretów.

Już bardzo dawno nie było żadnego "topsryliona". Miałem już nawet pewne pomysły, ale żaden nie skrystalizował się w mej pustej mózgoczaszce na tyle, by kwalifikować się do zostania przelanym na klawiaturę i uwiecznionym w internetach. Aż któregoś dnia przeglądając blogi spoza grona tych, które odwiedzam codziennie (lub prawie), zostałem zainspirowany. Konkretnie zaś zainspirował mnie wpis na zacnym blogu Just Well Driven, w którym Autor przekonywał, że najnudniejszą marką świata jest Toyota.

Borze Tucholski, jak ja się nie zgadzam.

Nie będę tu argumentował, czemu bronię Toyoty jako marki, która również ma coś w zanadrzu dla tzw. petrolheada (o tym - być może - kiedy indziej), za to przejdę do tematu, który wykiełkował mi we łbie chwilę później. Otóż Toyota, mimo, że być może nie produkuje najbardziej fascynujących samochodów na Ziemi (acz absolutnie nie produkuje też najnudniejszych), jest marką, która wiele wniosła do motoryzacji i nadal wnosi. Są natomiast marki, które nie wnoszą zupełnie nic - w każdym razie obecnie. I są to marki, które w swej obecnej formie są nam zwyczajnie zbędne. Nam, czyli Europejczykom, gdyż swoje rozważania opieram wyłącznie na aktualnej europejskiej ofercie. Tu i teraz.

A jest to ranking dość smutny, gdyż zawiera także marki zasłużone w przeszłości, w tym dwie, które bardzo, ale to bardzo lubię i jedną, którą dość cenię. Niestety, ich obecna mizeryja jak najbardziej kwalifikuje je do niniejszego zestawienia.

Here goes:

5. Suzuki

Bardzo niechętnie zamieszczam tę markę w zestawieniu, ale fakty są nieubłagane - Suzuki w europejskiej ofercie ma samochody albo za drogie, albo za stare, albo nie ma ich w ogóle. Nie ma np. zwykłego przedstawiciela klasy C, jakim w latach 90. było Baleno.  A co zatem jest? Malutkie Alto nie jest złe ale przy swoim wykonaniu i wyposażeniu powinno kosztować o jakieś 5 tysięcy mniej. Splash jest zwyczajnie zbędny (w zasadzie gra w tej samej klasie co Alto, tyle, że jest droższy), Swift - znów za drogi, SX4 Classic (czyli to, czym jeździ moja Czcigodna Staruszka) bardzo fajny ale dla europejskiego rynku już za stary, zaś nowy SX4 S-Cross groteskowo drogi, tak samo jak nieoferowane już Kizashi, czyli sedan klasy średniej z jednym silnikiem (benzyna 2,4), w 2 wersjach wyposażenia i za pieniądze o połowę wyższe niż 90% konkurencji. Sprzedało się półtorej sztuki. Jest jeszcze zupełnie niezły SUV Grand Vitara i wyjątkowo dzielna mała terenówka Jimny, ale ich staż rynkowy z góry skazuje je na sromotną porażkę.

To nie są złe samochody, tylko wyjątkowo idiotyczna polityka modelowa i cenowa. Niestety.

4. Volvo

Teraz już naprawdę robi się smutno. Volvo - niesamowicie zasłużona marka znana z niesamowicie trwałych, bezpiecznych i do bólu funkcjonalnych cegieł na kołach. Takim 245 czy 740 w kombiaczu sam mógłbym poginać codziennie i wszędzie, zaś w moim wymarzonym garażu pełnym klasyków zawsze znajdzie się miejsce na Amazona. Co tu kryć - to jedna z moich ulubionych marek.

Była.

Czas przeszły dokonany.

Czemu? Otóż pod rządami Chińczyków (choć proces zaczął się chyba nieco wcześniej) Volvo postanowiło być bardziej premium. Co prawda zawsze było pozycjonowane nieco wyżej, niż taki Ford czy Renault (z którymi to markami szwedzka firma współpracowała w nie tak dalekiej przeszłości), ale to widać było za mało. Trzeba było pójść w lajfstajl. Efekt - ciasne, mało praktyczne, przeładowane idiotyczną elektroniką samochody, które próbowały wejść na podwórko BMW czy Mercedesa i obskoczyły okrutny łomot. Owszem, są ładne,  nawet bardzo, jednak w pogoni za prestiżem, premiumem i lajfstajlem utraciły cały swój charakter, za które uwielbiałem je wraz z całą rzeszą miłośników motoryzacji "troszkę innej": aurę solidności, praktyczności i wysmakowanej prostoty, gdzie forma podążała za funkcją, a nie odwrotnie, jak teraz. Tak, zostały jeszcze XC90 i V70/XC70, ale ten pierwszy jest już rynkowym matuzalemem, a ten drugi sprzedaje się jedynie w ojczystej Szwecji. A szkoda.

3. Fiat

Kolejna marka, którą bardzo lubię, kolejna która znajduje się na równi pochyłej i dla której chyba nie ma już ratunku.

W latach 60. i 70. Fiat był potęgą. Jego gama obejmowała wszystkie segmenty z wyjątkiem  samochodów superluksusowych i supersportowych. Włoski koncern miał coś dla prawie każdego i wszystko było dobre - od maleńkiej 500 po luksusową 130 występującą także jako niezwykle eleganckie coupe. Fiaty szły jak świeże bułeczki i trudno się dziwić - było to bardzo rzetelne, świetnie jeżdżące (m.in. dzięki rewelacyjnym silnikom Lamprediego) żelazo oferowane w rozsądnych cenach.

A potem coś poszło nie tak.

Długo można się rozwodzić nad przyczynami aktualnego stanu rzeczy - dość powiedzieć, że aktualnie w Europie  osobowa gama Fiata składa się ze zbyt drogiej Pandy III, paleolitycznego Punto oraz coraz bardziej idiotycznych mutacji 500. Jeśli chodzi o Punto - sam fakt długiego produkowania jakiegoś modelu, przynajmniej jeśli jest udany (a w momencie prezentacji Grande Punto - bo tak nazywała się pierwsza jego wersja - było bardzo udane), nie jest niczym złym, ale niestety obecnie jest to sprzedażowe samobójstwo. Z kolei sama aktualna pięćsetka to ładny, miejski bibelocik (choć też już mocno starzejący się), ale 500L budzi już uniesienie jednej brwi. Z boku jeszcze jakoś wygląda (czego nie można powiedzieć o koszmarnym 500XL) i podobno nawet przyjemnie jeździ (a przetestowałbym), za to nawiązujący do bazowej pięćsetki przód to jakiś smutny dowcip. Jeszcze smutniejszym dowcipem jest szumnie zapowiadany 500X, czyli kolejny miejski krosołwer. Oczywiście nikt go nie kupi, w końcu Sergio wyciągnie wtyczkę i zostaną same przyzwoite, nieźle sprzedające się dostawczaki. Oczywiście o ile nie zostaną wyposażone w wyłupiaste oczy i nazwane 500 Cargo.

A kiedyś były wspaniałe 850 coupe, i 128 Panorama, i 132...

2. Opel

To był prawdziwy powód, dla którego stworzyłem owo zestawienie. To właśnie Opel, nie Toyota, wbrew temu, co twierdzi Garnier z Just Well Driven, jest najnudniejszą marką na Ziemi. Nie wiem, jak bardzo trzeba mieć w serdecznym gdziesiu całokształt motoryzacji, by świadomie, z własnej woli kupić nowego Opla. Podkreślam - nowego, gdyż w przeszłości firma ta oferowała kilka dobrych modeli. Ostatnim była Omega - fajna, tylnonapędowa, wielka kanapa na kołach o nieco amerykańskiej stylówie (wszak to wszystko koncern niejakiego Generała Motorsa). Naprawdę mógłbym jeździć Omegą w kombiaczu z ostatniego wypustu. Jednak to, co nastało po niej, to smutek w kopalni cynku. Obecnie oferowane Ople porażają nijakością i zadziwiają fantazyjnie skalkulowanymi cenami. Nie pomagają nawet bardzo wygledne przetłoczenia wokół klamek Astry GTC czy sympatyczny design Adama. Bycie fanem Opla przypomina pójście do restauracji i zamówienie talerza kleiku ryżowego za 100 zł, a następnie delektowanie się nim z bezmyślnym wyrazem twarzy.

Spójrzmy: jest malutki Adam, który wygląda sympatycznie i na tym się kończy, gdyż nie jest w niczym lepszy od Fiata 500, za to wyceniony jest sporo wyżej, jest spokrewniona z Grande Punto Corsa, która od swego kuzyna różni się kompletnym brakiem jakiegokolwiek polotu i - rzecz jasna - wyższymi cenami, jest aktualna Astra, auto nie wyróżniające się niczym poza gargantuiczną masą własną (to najcięższy samochód w swojej klasie, ma swoje własne pole grawitacyjne) i oczywiście cennikiem układanym pod wpływem naprawdę mocnego towaru, oraz niebrzydka ale poza tym zupełnie przeciętna Insignia, należąca do najciaśniejszych propozycji w segmencie D. Poza tym mamy koszmarną (i drogą) Mokkę, przeciętną pod każdym względem Zafirę i przedpotopową Antarę. O Vivaro (czyli Renault Trafic ze znaczkiem Opla) i Combo (będącym zrebrandowanym Fiatem Doblo) nie ma co wspominać, gdyż nie są Oplami. I tak się składa, że - obok całkiem fajnej Merivy z tylnymi drzwiami otwieranymi do tyłu (Demon Siedemdziesiątypiąty - dzięki za przypomnienie!) - to najlepsze modele w gamie. A jeden sensowny model własny i dwa zrebrandowane to za mało, niestety.

I jeszcze ciekawostka obrazująca modus operandi GM: przez kilka ostatnich lat gościliśmy w Europie Chevroleta. Oferowane na rynku UE Chevrolety były de facto robionymi w Korei Oplami w innym opakowaniu i w lepszych cenach. Sprzedawały się nieźle, i trudno się dziwić - nie oferowały mniej niż Opel, za to kosztowały dużo rozsądniejsze pieniądze. Co zrobił Generał? Wycofał Chevy'ego z Europy aby podbić sprzedaż Opla. Gratulujemy, Generale. Przedstawicielstwa Skody i Dacii są ci bardzo wdzięczne.

1. SEAT

Opel byłby najbardziej zbędną nie tylko Europie ale i całej ludzkości marką, gdyby nie jedna, zapomniana przez rynek i własny, macierzysty koncern firma, czyli hiszpański Seat.

Koncern VAG, od momentu odkupienia seata od firmy, która tak naprawdę go stworzyła, czyli Fiata,  tak naprawdę nie miał nań pomysłu. Początki nie były najgorsze - pierwsze Toledo było tak naprawdę zapowiedzią mającej ukazać się kilka lat później Octavii: spory, niedrogi, oparty na Golfie liftback z ogromnym bagażnikiem. Przy czym Toledo I było technicznie oparte na Golfie II, a pierwsza Octavia - na Golfie IV. Później VW zaczął kombinować w kierunku zrobienia z Seata czegoś w rodzaju konkurencji dla Alfy Romeo. Pojawiło się hasło "niemiecka precyzja, hiszpański temperament", a wraz z nimi - Ibiza II i Cordoba, do których owo hasło pasowałoby idealnie, pod warunkiem odwrócenia go. Każdy, kto zetknął się z tymi modelami, mógł zapłakać nad smutną jak Małkinia deskę rozdzielczą, zwymiotować na widok jakości wykonania wnętrza (która to jakość po kilku latach okazywała się dotyczyć całego auta) i - w przypadku bazowych silników - podciąć sobie żyły w oczekiwaniu osiągnięcia prędkości pozwalającej na to, by przestali nas wyprzedzać rowerzyści. Z kolei Toledo II i pierwszy Leon nie były takie złe - ot, całkiem zgrabny sedan i hatchback oparte na solidnych mechanizmach Golfa IV. Nie powalały przestrzenią ani wykonaniem wnętrza, ale przynajmniej były ładne i niedrogie w eksploatacji.

I wtedy wszystko zaczęło się psuć.

Ibiza III i Cordoba II były co prawda jakościowym krokiem do przodu w stosunku do swych poprzedników, jednak zniknęło kombi Vario i - co gorsza - w miarę rozsądne ceny. Jedynie podstawowe, wyposażone w dramatyczny, 3-cylindrowy silnik 1,2 THP wersje były wycenione tak, by mógł pozwolić sobie na nie zwykły śmiertelnik, reszta cennika wyglądała jak narkotyczne rojenia uzależnionego od amfy szympansa, któremu ktoś nieopatrznie dał kalkulator. Leon II i pierwszy kompaktowy minivan Seata, czyli Altea, wyglądały nieźle, ale były wyposażone w nieuginające się zawieszenie (co w przypadku rodzinnego auta jest pewną wadą, wbrew temu, co wypisywali masochistyczni dziennikarze) zaś ich wnętrza były wykonane z przetopionych odrzutów z etiopskiej fabryki zabawek. Prawdziwym dramatem jednak była trzecia generacja Toledo. To, co w pierwszej odsłonie było tanim, praktycznym liftbackiem zaś w drugiej - zgrabnym sedanem o nieco sportowym charakterze, tym razem okazało się... Alteą, tyle, że z doklejonym zadem. Ktoś gdzieś stwierdził, że połączenie minivana z sedanem i liftbackiem to jest to, czego potrzeba ludzkości.

Ludzkość popuściła ze śmiechu i poszła do salonów konkurencji.

Dziś Seaty to de facto zrebrandowane, nieco inaczej stylizowane Volswageny. I nawet nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie to, że tę samą niszę okupuje Skoda, robiąc to wszystko lepiej i nieco taniej a do tego dysponując szerszą gamą. Efekt jest taki, że Seaty kupowane są w zasadzie jedynie w Hiszpanii, zaś poza nią mało kto interesuje się zbyt drogimi, za mało wyrazistymi, za twardo zawieszonymi popłuczynami po Skodzie i VW. A Toledo? Otóż ten model zatoczył koło i w aktualnej wersji znowu jest praktycznym liftbackiem. I znów - nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie to, że po pierwsze jest nudniejsze niż kiedykolwiek wcześniej, po drugie zaś to tak naprawdę Skoda Rapid. W jeszcze brzydszej i nudniejszej wersji.

O ile dla marek zajmujących miejsca od 2 do 5 jest jeszcze jakaś nadzieja (nawet dla Opla - Omego, wróć!), to w kwestii Seata recepta jest jedna.

Zaorać.

Dziękuję, dobranoc.