Spacerkiem i rowerkiem: w Krainie Grzybów

Mamy już marzec, co oznacza, że wiosna coraz bliżej. Co prawda istnienie spore prawdopodobieństwo, że tak wyczekiwane w grudniu białe święta są jeszcze przed nami, ale ogólna perspektywa na nadchodzące tygodnie zakłada raczej cieplejsze temperatury, więcej słońca, więcej ciepła, za to mniej depresji i zapalenia oskrzeli. I - prawdopodobnie - wygrzebanie roweru z pomieszczenia, w którym wisi sobie smętnie od końca listopada. Oczywiście jest to uwarunkowane paroma inwestycjami w jego stan techniczny, które nie są do końca pewne, gdyż poczyniłem kilka innych wydatków na sprzęt basowy (tak, będzie o tym już wkrótce), jednak szansa jest. A nawet jeżeli trzeba będzie to odłożyć, pozostaną miłe, wiosenne spacerki. Oczywiście z aparatem.

Z tymże aparatem (a także z komórką) wybierałem się na przestrzeni ostatnich miesięcy w rozmaite miejsca grodu stołecznego. Wyprawy były czasem dalsze, czasem bliższe, ale zazwyczaj owocne. Tak też było w przypadku dolnego Mokotowa, na który trafiamy cofając się nieco na północ z odwiedzonego ostatnio Wawra i przejeżdżając na drugą stronę Wisły. Okolice owe zwiedzałem już nie raz, nie dwa i nie piętnaście, a za każdym razem odnosiłem wrażenie, że zostałem żywcem przeniesiony do Krainy Grzybów. I nie, nie chodzi tu o stanowiący bezpośredni gwałt na żywym mózgu poprzez wbicie wiadra gwoździ w psychikę youtube'owy kanał (ależ bym oglądał to połączone w jedno, sfabularyzowane i wyreżyserowane przez Lyncha!), tylko o ziemię gdzie królują Pan Grzyb i Pani Grzybowa (Grzybnia?) a każdy garaż tudzież podwórko zawiera Kaszla, Trabanta czy Tavrię na czarnych. Oczywiście z obowiązkowym zabezpieczeniem antykradzieżowym pod postacią laski na kierownicy. Jasne, zdarzają się miejsca, gdzie wieje prestiżową nudą w leasingu, ale - ogólnie rzecz biorąc - klimat leżącej u podnóża Skarpy Warszawskiej można oddać za pomocą dwuwierszyka:

Od Sielec po Sadybę

Wszystko tu jedzie grzybem.

Zapraszam tedy na spacerek.

Zapewne wrasta dłużej, niż liczą sobie te tablice

Tu możemy przypuszczać, że wrastanie trwa odrobinę krócej

Temu wrastanie nie grozi - wlewasz benzynę, odpalasz, ruszasz, bierzesz kredyt, tankujesz ponownie, jedziesz dalej.

Król niedocenionych jaktajmerów. Konesowałbym.

Rozważałem przy poszukiwaniach auta. Niestety, egzemplarz, który oglądałem, stanowił obraz nędzy i rozpaczy.

Lusterka pociągnięte srebrną farbką, alusy i z Łady robi się bolid.

Weźcie swoje SUV-y i ten, no.

Co się musi dziać pod tymi chromami...

Zaczajony wśród badyli

Propsy za samoświadomość

Zapewne od nowości w jednych rękach. I zapewne pozostanie w nich do końca. Swojego albo rąk.

A podobno krokodyle preferują bardziej upalny klimat.

Stado by upalało

A tego upala ktoś, kto zna Stado

Czasem troszkę za nimi tęsknię. A potem wsiadam z wózkiem do niskopodłogowca i przestaję.

Po przygodach - odpoczynek. Oby nie wieczny.

Wśród prestiżolemingowstwa zdarzają się również pasjonaty i konesuary

Widziałem ją w ruchu - prowadził ją wąsaty obywatel w wieku starszym-średnim.

Wersja na gorętsze rynki - dodatkowa wentylacja w progach

Malczan jak Malczan, scrollujemy dalej.

WTEM!

Trochę ich jeszcze jeździ. I chyba większość na czarnych.

Ooo, chyba komuś boczur nie wyszedł. Albo wyszedł za tłusty.

Z ziemi chińskiej przez Ukrainę na Sadybę

Nieśmiało wygląda zza krzaczka

Niezbyt śmieszny WIC

Niektóre czarne blachy ewidentnie wycierały się od stania

Nie wiem co głupsze - samo żelazo, którego częstotliwość występowania wróży walkę o części, czy rodzaj pokrywy, skutecznie ograniczający praktyczność.

Obiecywałem, że będzie. Dobry sprzęt, blachy jeszcze lepsze.

Kończymy na Siekierkach, gdzie Krokodyl żywi się Baleronem.

Miłego weekendu.