No tak, sezon ogórkowy. To znaczy raczej na kiszone i konserwatywne, niż świeże - wszak jesień już ewidentnie macha łapką na powitanie zimie - ale zdecydowanie ogórasy.
Dlatego, mili Państwo, dziś znowu mamy mix.
Niektórzy uważają prawobrzeżną Warszawę za coś w rodzaju dzikiego zachodu, a raczej wschodu, gdzie po ulicach chodzą białe niedźwiedzie w szalikach Legii a niemowlęta w wózkach skleconych ze złomu (oczywiście pochodzącego z kradzieży) walą wódę przez smoczek. W sumie nie odbtega to jakoś drastycznie od moich wspomnień ze spędzonego na Pradze dzieciństwa, gdy regularnie pobierałem oklep od innych młodocianych, nieszczególnie skłonnych do zaakceptowania astmatycznego dziwoląga, który nie krył się z tym, że słucha innej muzyki niż oni, a wszelkie sprawy związane z piłką nożną ma w szczerym i serdecznym gdziesiu. Wszystko to sprawiło, że nie mam zbyt wielkiego sentymentu do tamtych rejonów, choć tak naprawdę zmieniło się sporo. Zmienił się przede wszystkim charakter dzielnicy - Praga stała się modnym ośrodkiem warszawskiej hipsteriady, zaś monitoring sprawia, że ci ze "starego" towarzystwa, którzy pozostali w praskich kamienicach, wolą raczej udawać się na występy gościnne do innych dzielnic. Zmieniło się również to, co nas żywotnie interesuje, czyli profil wrostów i zgniłków.
Do dziś pamiętam sprzęty, na które można było wpaść podczas eksploracji dzielnicy. Na moim podwórku ktoś hodował granatowego Citroena Ami 8, w zarządzany przez pobliską jednostkę wojskową parking strzeżony, gdzie moi rodzice stawiali Passata B2, wrastały smętne resztki Syreny 105 (w których zresztą uwielbiałem się bawić), zaś kilkaset metrów dalej, na rogu Skoczylasa i Pl. Hallera (podówczas noszącym jeszcze nazwisko Leńskiego), można było spotkać dostojnie pokrywającą się mchem czerwoną Syrenę Laminat. Gdybym podówczas wiedział, jaki to rodzyn, obfotografowałbym ją ze wszystkich stron. Teraz jednak nie ma ani Ami, ani "skarpety" z wojskowego parkingu, a Laminat zapewne został uratowany (jak większość z nielicznych powstałych egzemplarzy) i wywędrował gdzieś daleko.
A dziś? Owszem, można spotkać ciekawe żelazo. Nawet bardzo ciekawe, jak np. częściowo ukryte pod plandeką niebieskie Renault 4CV, które gościło już
w jednym z moich praskich miksów. Jednak, nawet zapuszczając się w rozmaite zaułki czy podwórka, coraz trudniej wyłowić coś, czego jeszcze by tu nie było.
Zapraszam zatem na skromny, ale - mam nadzieję - dość treściwy praski miksior.
 |
| No, to jest dość godne szacunku |
 |
| Nieśmiało spuścił oczęta i spłonił się dziewiczym rumieńcem |
 |
| Trzy powody miłości i pożądania: WAJCHA. PRZY. KIERZE. |
 |
| Tam pod spodem jest ponoć LT |
 |
| Tam pod spodem raczej na pewno nic nie ma |
 |
| W terminologii gitarowej nazywa się to "relic" |
 |
| lolWUT |
 |
| Spontaniczny spocik klasyków |
 |
| Tu chyba nieco mniej spontaniczny |
 |
| Beczkodekle + 10 do prestiżu |
 |
| To ciekawe, że najwięcej C25/J5/Ducato I, i to tych wcześniejszych, zachowało się pod postacią camperów |
 |
| Już czekają na rozpoczęcie kolejnego sezonu YW |
 |
| On natomiast nie czeka, on działa |
 |
| Takiego prześwitu nie ma gdzieś tak z połowa współczesnych SUV-ów |
 |
| ON ŻYJE! I jak dla mnie ma niewiele WAD. |
 |
| Dobrze jest poobserwować życie z okien miejscówy mej Czcigodnej Staruszki |
 |
| Trzy pudełka i mydełka |
 |
| Mieszkałem tam 7 lat a od kolejnych 13 regularnie tam bywam, a jakoś do tej pory mi umknął |
 |
| Mariusz, chyba ktoś Cię woła |
 |
| Zaczęliśmy tylnonapędowym Fordem w sedanie, kończymy tylnonapędowym Fordem w sedanie |
Kolejny miksior - Kamionek, Grochów i insze rejony błędnie zwane Pragą Południe. Daswidania.
