Śmignąwszy: hydrokanciak

Kup Madzię z okazji 3 maja! Biała - wspaniale komponuje się z flagą! JEDYNATAKAZOBACZ!

Po niedawnym śmignięciu nowym C5 miałem mieszane uczucia. Niby hydro, niby jest komfort, ale jakoś tak mało cytrynowato. No i te nieszczęsne siedzenia, chwalone przez wielu, jednak nie przypasowały ani mi ani Blogo. O bagażniku, pojemnym ale za wąskim, nawet nie ma co wspominać. Generalnie coś nie pasowało, coś drażniło, czegoś brakowało. I, jako zakochanemu w hydrowozach citrofilowi, sytuacja ta zupełnie mi nie pasowała.

Na szczęście jest odtrutka na rozczarowującego Citroena: stary, fajny Citroen. A konkretnie przejażdżka takowym. I gdy trafiła mi się okazja, byłem wniebowzięty.

BX był najbardziej "ejtisowym" modelem Citroena. Jego stylistyka ociekała wręcz latami osiemdziesiątymi. Patrząc na BX-a, szczególnie przedliftowego, słyszę Duran Duran. I nie kryję, że i jednio i drugie bardzo lubię. Niestety, przedlifty z ich wspaniałymi, bębnowymi prędkościomierzami są rzadsze niż zęby w dupie. Poliftowe BX-y jednak też mają masę uroku - i takim też miałem przyjemność się przejechać.

Egzemplarz znałem już z widzenia. Był już zresztą u mnie. I to dwa razy - w relacji z zamknięcia sezonu 2013 YW i w jednym z miksów ochockich (gdzie złowiłem go nieopodal pracy właściciela). Nie sądziłem jednak, że będę miał przyjemność go przetestować. Bo tak, była to przyjemność - mimo, że do ideału brakowało mu sporo. Dużo. Bardzo.

To, że ten konkretny BX jest już mocno zmęczony, praktycznie widać na pierwszy rzut oka. Wgniecenia i rysy na obu tylnych drzwiach to jeszcze nic - obcierki zdarzają się i w przypadku nowiutkich aut za ciężki, skredytowany przez bank pieniądz - ale urwany, wiszący na drutach wydech to już oznaka myślenia typu "kiedyś zrobię". I trudno się dziwić - bardzo młody człowiek na starcie swej kariery zawodowej (i o typowych dla etapu tejże kariery zarobkach) ma zazwyczaj ważniejsze wydatki niż ładowanie kasy w auto kupione za niewiele ponad 2000 zł. Inwestycje w samochód muszą się zatem ograniczać do utrzymywania go w stanie zdatnym do jazdy. Zresztą nie oszukujmy się - sam znam tę sytuację bardzo dobrze.

Na szczęście BX dzielnie jeździ dalej, ciesząc kierowcę bardzo przyjemnym miejscem pracy.

Tak, przyznaję - materiały czy jakość montażu nie są z tej samej półki co w nowym C5. Zresztą, co ja gadam - one nie są z tego samego kontynentu. Co nie znaczy, że same plastiki są złe - wiele z nich jest miłych w dotyku, jednak ich montaż oraz to, jakie w dotyku są niektóre przełączniki, jasno daje do zrozumienia, że nie są to najdroższe elementy BX-a. Mimo to, siedzi się zaskakująco dobrze. Tak naprawdę siedzi się tu lepiej, niż w C5. Zamiast luksusu i splendiżu - wygoda i funkcjonalność. To pierwsze zapewniają m.in. świetne, obite welurem fotele, to drugie zaś wynika ze sprytnych patentów zastosowanych przez francuskich projektantów.

Takich, jak ten mały, niepozorny schowek.

Wyobraź sobie, że jedziesz po płatnej autostradzie. Dojeżdżasz do bramek. Podjeżdżasz do okienka, stajesz - i co dalej? Czy wydłubujesz portfel by szukać moniaków? Otóż nie - naciskasz małą klapkę, która odchyla się et voila! Masz natychmiastowy dostęp do drobniaków. Nie widziałem jeszcze samochodu, który miałby taki patent. I choć to drobiazg, głupotka, totalnie mnie to kupiło.

Nie do końca niestety kupił mnie za to najważniejszy dla każdego basisty element, czyli bagażnik. Nie, nie jest mały, ale... okazuje się, że zabudowywanie boków to nie jest nowy pomysł. BX ma po bokach bagażnika głębokie kieszenie na rozmaite drobiazgi, co zasadniczo jest dość praktycznym pomysłem, ale sprawia, że bas w pokrowcu wchodzi ledwo-ledwo na skos. Inna rzecz, że i tak szerokość jest lepsza niż w nowym C5. Na szczęście składane oparcie - oczywista oczywistość - jest także dzielone. Coś, czego nie miał XM liftback, i czego dziś nie ma choćby Cactus. Tak, będę to podkreślał przy każdej okazji.

Wbrew temu, co mogłoby się wydawać (szczególnie, gdy ma się sprzęt do taszczenia), nie z samego bagażnika składa się samochód. Dość ważnymi elementami są także silnik i podwozie. Choćby dlatego, że bez nich przemieszczanie się byłoby dość problematyczne. A przemieszczanie się BX-em, mimo ogólnego zużycia i najskromniejszego w ofercie silnika, jest niesamowicie przyjemne.

Pod maską "mojego" egzemplarza znajdował się podstawowy silnik tego modelu - jednostka o pojemności 1,4 litra i mocy 75 koni. Podstawowe było również wyposażenie, nieobejmujące choćby wspomagania kierownicy (co ponoć wedle wielu miłośników modelu jest plusem ze względów serwisowych). Mimo tego samochód bardzo przyzwoicie dawał sobie radę. Osiągi, choć dalekie od rewelacyjnych, okazały się więcej niż wystarczające do sprawnej, żwawej jazdy, zaś manewrowanie nie przysporzyło mi żadnych trudności. Jednym z wyjaśnień może być tu fakt, że BX w tej wersji wedle danych katalogowych ważył zaledwie 921 kg, czyli niewiele ponad połowę tego, co aktualny C5. Ogarnijcie to: Citroen C5 waży prawie tyle, co dwa bazowe BX-y! Przecież to jakiś horror. Tak czy inaczej, lekkość kanciastego francuza po prostu czuć. Czuć - szczególnie na kręgosłupach pasażerów - także geniusz konstruktorów hydropneumatycznego zawieszenia. Ten wynalazek to jeden z najwspanialszych wymysłów w historii motoryzacji. Po pierwsze - wystarczy jeden ruch ręki, jedno przestawienie "suwaka" między przednimi fotelami a z samochodu o normalnym prześwicie robi się coś, co radzi sobie poza utwardzonymi drogami lepiej niż większość SUV-ów. Owszem, zawieszenie utwardza się wtedy mocno, przez wądoły należy przejeżdżać powoli, jednak możemy w ten sposób wjechać miejsca niedostępne dla zwykłych samochodów, modnym, bojowo wyglądającym crossoverom pokazując odpowiedni do sytuacji palec. Po drugie - w standardowym położeniu komfort jazdy jest po prostu zadziwiający. Dziury? Nierówna nawierzchnia? Nie szkodzi - resorowany za pomocą płynu LHM i sprężonego gazu Citroen przelatuje nad tym wszystkim jedynie lekko się kołysząc. I tak - uwielbiam to kołysanie. Ubóstwiam całkowicie niesportową charakterystykę citroenowskiego układu jezdnego. Każde bujnięcie, każdy lekki "skłon" - wszystko to jest dla mnie tak niesamowicie przyjemne, że mógłbym nie wysiadać z tego auta przez cały dzień.

Niestety, oprócz niskiej masy i fantastycznego zawieszenia czuć było też ogólne zużycie całości.

Ten BX jest po prostu zmęczony. Jeszcze nie zajeżdżony, ale już mocno styrany życiem. Tu coś stuka, tam coś hurgocze - wszystko to zdaje się mówić: "dobrze, jeszcze pojeżdżę, ale proszę, dajcie już odpocząć". Tak, można by było doprowadzić jeździdło do dobrego stanu, ale po pierwsze koszta grubo przewyższyłyby jego wartość, po drugie zaś niektóre z części po prostu nie występują już w naturze. To dobitnie pokazuje, jakimi ćwokami są ludzie aktualnie zarządzający marką: inżynierowie stworzyli fantastyczny samochód, wyróżniający się wspaniałą wygodą i wieloma wpływającymi na jego charakter drobiazgami, rewelacyjny materiał na przyszłego klasyka, zaś już po paru latach od zakończenia produkcji zaprzestano również wytwarzania części. I to tych newralgicznych, bez których hydropneumatyka po prostu ne habla. Zamienników również brak. Pozostaje tylko mieć nadzieję, że tak, jak do starszych, bezdyskusyjnie zabytkowych Citroenów, i do BX-a w końcu zacznie wytwarzać niezbędne bebechy któraś z niewielkich, niezależnych firm. Póki co pozostaje jedynie bardzo dbać o te, które jeszcze jeżdżą. A nie jest to łatwe.

Podsumowanie czyli zady i walety:

Citroen BX pod względem materiału na klasyka jest pewniakiem. Ale również w codziennej eksploatacji nie klęka: jest przestronny, nawet w podstawowej wersji wystarczająco dynamiczny, nie rdzewieje (poza bardzo zaniedbanymi i zmęczonymi egzemplarzami, które niestety gniją od dołu) zaś poziom komfortu, który zapewnia, sprawia, że 99% współczesnych, drogich samochodów idzie wstydzić się pod drzewem. Jednak tak, jak większość francuzów i praktycznie wszystkie hydropneumatyki, nie toleruje zaniedbań serwisowych i niefachowej obsługi. Niestety, o fachową bardzo trudno. Jeszcze zaś trudniej jest o części do hydropneumatyki. Czy to znaczy, że od BX-a należy uciekać z krzykiem? Absolutnie nie. Warto jednak poświęcić trochę czasu na poszukiwania dobrego, zadbanego egzemplarza, oraz nieco grosza na jego zakup (dobre sztuki kosztują więcej, niż 2200 zł, za które ten egzemplarz zmienił właściciela) a następnie dobrą obsługę. Odwdzięczy się.

Plusy:

* genialne, wspaniałe, fantastyczne zawieszenie

* świetne, wygodne fotele obite przyjemnym, trwałym welurem

* przestronność

* lekkość wpływająca na osiągi i dobre prowadzenie

* klimat (to już JAKTAJMER PEŁNO GEMBO)

* ceny

Minusy:

* delikatna, nieznosząca niefachowej obsługi konstrukcja

* spore kłopoty z częściami zamiennymi i odpowiednim serwisem

* niedoróbki konstrukcjno-materiałowe (widoczne np. we wnętrzu)

Co nim wozić:

Do bagażnika liftbacka niestety nie wejdzie każdy bas, szczególnie w futerale. Jednak BX to samochód wywodzący się z lat osiemdziesiątych i bardzo do tej dekady pasujący stylem. Rozumiecie mój tok myślenia, prawda? Tak, obrzyn. Może być np. Hohner The Jack, ale ja bez wstydu starą Cytryną woziłbym Statusa.