Śmignąwszy: Kaktus

No i stało się. Upał zelżał. Pocimy się nieco mniej, za to kichamy bardziej - przynajmniej ja. Sezon jesienno-zimowy to dla mnie kilka miesięcy szczękania zębami przerywanego smarknięciami i okazjonalnym świstem z dowolnie wybranego oskrzela. Ale niektórzy podobno to lubią. Marznąć, znaczy, nie kichać i zdychać.

Na szczęście nieprzyjazne warunki atmosferyczne i deficyt światła nie oznaczają, że pozostaje jedynie wejść pod kołdrę i zapaść w sen zimowy (choć są chwile, że zasadniczo to bym chętnie). Wszak pojawiło się ostatnio kilka samochodów do śmignięcia - zarówno używek (wśród znajomych), jak i nówek-salonówek. I taką miałem okazję bujnąć się wczoraj.

Ostatnimi czasy Francuzi zdają się budzić i przecierać zaspane gały. Niektórzy nawet są chyba po pierwszej kawie, o czym świadczą ciekawe premiery motoryzacyjne z kraju bagietek i przereklamowanego wina. Wśród nich są choćby trzecia generacja Renault Twingo, w którym tym razem silnik powędrował w rejony zadnie (MUSZĘ się tym przejechać), oraz pociesznie prezentujący się krosołwer Citroena o sympatycznej nazwie C4 Cactus.

Gdy jedna z mych ulubionych marek (co przyznaję sam z siebie i bez bicia) wypuściła to dziwo, byłem dość mocno podekscytowany. Wreszcie znowu robią coś ciekawego! Może nie technicznie (nie ma hydropneumatyki), ale przynajmniej stylistycznie. Estetyka (przez niektórych zwana wątpliwą) idzie tu zresztą w parze z pewnym innowacyjnym rozwiązaniem: otóż te dziwaczne plastikowe panele na drzwiach są... wypełnione powietrzem. Są dzięki temu dość sprężyste, łatwo się uginają i od razu wracają do poprzedniego kształtu. Na zatłoczonych parkingach, po których grasują debile bez podstawowej choćby umiejętności manewrowania, takie rozwiązanie ma mnóstwo sensu. A że wygląda jak wygląda? Powiem szczerze - mi się podoba. Wpisuje się w całokształt pociesznej stylistyki Cactusa. Tym bardziej byłem zaciekawiony, czy jeździ to równie nietypowo, jak wygląda.

Umówiłem się tedy na jazdę próbną.

Po moim przybyciu na miejsce przesympatyczny pracownik salonu (naprawdę świetny człowiek, oby premie sypały mu się na głowę gęsto a hojnie) powiódł mnie ku stojącemu na parkingu salonu perłowo-białemu Cactusu (proszę mnie nie poprawiać, TEMU MISIU). Zanim jednak ruszyliśmy przeprowadziłem mój standardowy Test Basu, polegający na próbie wciśnięcia do bagażnika usztywnionego pianką pokrowca ze spoczywającym weń Fernandesem.

I, niestety, fail.

Bagażnik Cactusa nie jest może mały. Na oko (na które podobno chłop w szpitalu umarł, jednak o tym, na które i przede wszystkim czyje, źródła milczą) ma on przyzwoitą pojemność typową dla samochodu segmentu C. Zdaje się też dość ustawny - jego regularne kształty sugerują, że dość łatwo rozmieścić w nim bagaże. Niestety - jest za wąski i za krótki, by weszło doń basiwo, czy to w poprzek, czy nawet na skos. No trudno - od czego jest wszak składane oparcie? I tu kolejna porażka, i to znacznie sromotniejsza: oparcie owo owszem, jest składane, ale wyłącznie w całości. Nie dzieli się. Nawet w opcji. Albo wieziesz pasażerów, albo graty. Albo bas, albo dziecko w foteliku. Tertium non datur. Jeśli lecisz na Graj(mi)dół lub Bassturbację i masz ze sobą kilka wioseł, weźmiesz tylko jednego pasażera i żryj gruz, leszczu. Podobno zabieg miał na celu... obniżyć masę auta, dzięki czemu będzie ono konsumować mniejsze ilości paliw kopalnych. No super. Żeby zmniejszyć masę o ok. 200 g dzięki czemu zużycie paliwa spadnie o 0,0013 l/100 km pozbawiono rodzinnego przecież w swym charakterze samochodu cechy w dużej mierze decydującej o jego użyteczności. Kretyn, który to wymyślił, powinien dożywotnio nosić za mną basy. Albo moich pasażerów, jeśli zdecyduję się wziąć sprzęt do wozu.

Nie jest to niestety jedyny debilizm zawarty w pociesznych kształtach Cactusa, choć zdecydowanie najpoważniejszy.

Drugą cechą, która wywołała we mnie skurcz mięśni twarzowych, był wystający z deski rozdzielczej ekran dotykowy, który ma sterować wszystkim: radiem, klimą i paroma innymi funkcjami. Fajnie - zamiast bez patrzenia, intuicyjnie kliknąć przycisk lub przekręcić pokrętło, kierowca ma w trakcie jazdy po omacku głaskać kawał tworzywa, nie wiedząc nawet, czy włączył jakąś funkcję. I jaką. No chyba, że oderwie wzrok od drogi. Genialny pomysł, Jacques i Francois, w nagrodę możecie usiąść na suchej bagietce. Postawionej na sztorc.

Wątpliwości może też budzić brak możliwości opuszczania szyb w tylnych drzwiach - tego jednak nie czepiałbym się aż tak bardzo. Po pierwsze, jedna rzecz mniej, którą kreatywnie może zrobić sobie krzywdę (lub zepsuć) siedząca z tyłu latorośl, po drugie zaś nie sądzę, by którykolwiek z "kolczastych" Citroenów opuścił salon bez klimatyzacji.

Na szczęście to już koniec konstruktorskich pomysłów zajmujących spektrum między wątpliwymi a idiotycznymi, gdyż Cactusem jeździ się naprawdę fajnie.

Kilka dni wcześniej zdążając na cowtorkowy spot Klubu Cytrynki (na który w końcu nie dotarłem - tzn. dotarłem wprawdzie na miejsce, ale machnąłem ręką na socjalizowanie się i nawet nie podszedłem do ludziów) miałem okazję przymierzyć się do innego egzemplarza, stojącego sobie w centrum handlowym. I od razu poczułem się dobrze we wnętrzu. Siedzenia są obszerne i wygodne, a dobra pozycja za kierownicą - łatwa do znalezienia. Zwraca uwagę fajna, efektowna kierownica z jakby zrobionym z dwóch warstw wieńcem. Siedzi się głęboko, dolne krawędzie szyb są dość wysoko umieszczone - Blogo by się to podobało, mi niekoniecznie, gdyż lubię widzieć, co się dzieje dookoła samochodu, ale to już w zasadzie wspólna cecha wszystkich nowych aut. Natomiast generalnie wnętrze nowej Cytrynki jest bardzo przyjemnym, komfortowym miejscem.

Po ruszeniu poczucie komfortu nie zostaje zbytnio zburzone - zawieszenie może nie jest tak pluszowe, jak przyzwyczaiły nas starsze konstrukcje francuskiej marki (co uwielbiam i co uwielbia mój kręgosłup), ale nie jest też zbyt twarde - ot, dość sprężyste, nieprzesadnie sztywne nastawy. Szału nie ma, ale dramatu też nie. Dramatu nie ma też w kwestii osiągów - siedzący pod maską 3-cylindrowy, 82-konny silnik 1,2 zupełnie sprawnie kręci przednimi kółkami Cactusa. Osiągi można porównać z Madzią, która jest nieco słabsza, ale i sporo lżejsza. Generalnie - ognia w bieliźnie osobistej brak, ale do sprawnego przemieszczania się wystarczy.

Mimo tego zupełnie normalnego, nie wyróżniającego się niczym zawieszenia i po prostu wystarczającego silnika, pociesznym Citroenem jeździ się nader przyjemnie. Ma w sobie coś, co sprawia, że prowadzenie go sprawia sporą frajdę. Nie wiem, jak to zdefiniować - może to przyzwoicie dobrana siła wspomagania, może świetne, wygodne fotele i dobra pozycja za kierownicą. A może coś, czego brakuje większości współczesnych aut: charakter.

Podsumowanie, czyli zady i walety:

Citroen C4 Cactus to ciekawy przypadek: ma kilka irytujących wad, z czego jedna dla mnie jest dyskwalifikująca (brak dzielonego oparcia tylnej kanapy), jeździ zupełnie normalnie, jednak czynnik #chcij_to jest w nim cholernie wysoki. Czy zatem go chcę? Nie do końca - przede wszystkim ze względu na tę nieszczęsną jednoczęściową kanapę. I na pewno nie za ok. 60 tysięcy, które wołają sobie zań salony Citroena. Ale nie jest to w żadnym wypadku zły samochód. Jeśli jesteś w stanie pogodzić się z ograniczoną praktycznością, nie zależy Ci na budzących grozę osiągach, za to chcesz mieć wygodny dupowóz, który w dziwny, trudny do wytłumaczenia sposób sprawi, że będziesz się uśmiechał prowadząc go, Cactus jest wart rozważenia.

Plusy:

* wygodne wnętrze, szczególnie fotele

* przyjemność z prowadzenia

* pocieszna stylistyka

* bardzo pożyteczny patent z panelami na drzwiach

Minusy:

* BRAK DZIELONEGO OPARCIA TYLNEJ KANAPY

* ekran dotykowy zamiast przełączników

* BRAK DZIELONEGO OPARCIA TYLNEJ KANAPY

* stosunek ceny do użyteczności

* BRAK DZIELONEGO OPARCIA TYLNEJ KANAPY

Co nim wozić:

Trudno odpowiedzieć na to pytanie, gdyż Cactus raczej nie jest samochodem dla basisty. Ale jeśli się upierasz - pozostaje obrzyn. Najlepiej pochodzący z przełomu lat 80. i 90. Clover Slapper lub któraś z wariackich konstrukcji BassLab. A tak naprawdę Cactus to bardzo fajna propozycja... dla dziewczyny/żony basisty.

No chyba, że sama jest basistką. Wtedy brak dzielonego oparcia z tyłu zaboli i ją.