Basowisko: Korvax

W tym miejscu miała pojawić się relacja z tegorocznej, drugiej edycji Pogoni za Gratem. Niestety - akumulator Skanssena postanowił bez wcześniejszych objawów powiedzieć dobranoc w drodze na start, i to w momencie, gdy było już za późno na przesiadkę w zbiorkom i dotarcie na miejsce zbiórki, gdzie oczekiwała na mnie reszta załogi. Wpisowe i kilka godzin zabawy poszły się ryćkać - nie mówiąc już o kasie, którą musiałem zainwestować w nową baterię.

Na szczęście nadal mam o czym pisać. Tym razem przyszła kolej na powrót do rzadko (zbyt rzadko!) poruszanej tutaj tematyki basowej.

Miałem w rękach wiele basów. Miałem okazję ograć instrumenty z najróżniejszych segmentów - od erwupegowskich paździerzy i chińskiej budżetówki po absolutny hi-end spod znaku Alembica, Fodery, Pedulli i Wala. Miałem możliwość zapoznać się z basiwami masowo produkowanymi i od początku do końca struganymi ręcznie przez jednego człowieka. Miałem też przyjemność ograć zarówno wiesła absolutnie klasyczne jak i szczękoopadniczo dziwaczne. Żaden bas nie łączył jednak tak udziwnionej stylówy z tak klasycznym, soczystym soundem, jak ten, na którym miałem okazję pograć niedawno.

Już kilkanaście lat temu zetknąłem się z ręcznie struganymi basami sygnowanymi nazwą Korvax. (niektórym z Was słowo to może się kojarzyć z popularną na początku lat 90. serią - edukacyjną kreskówką do nauki angielskiego). Basiwa te z uwagi na brak doświadczenia lutniczego i garażowe warunki powstawania były podówczas dość niedokładnie wykończone, jednak brzmiały nader solidnie. Z wyglądu nieco przypominały nowoczesne instrumenty takie, jak Warwick czy Spector. Basy te trafiły w ręce kilku dalszych znajomych, po czym słuch o nich (instrumentach, nie ludziach) zaginął. Teraz jednak twórca postanowił powrócić z nową serią. Różnica jednak jest taka, że jego obecne dzieła nie przypominają niczego znanego na tej planecie.

No, może poza statkami kosmicznymi zbudowanymi z Lego.

Nie - nie mam pojęcia, skąd pomysł na taką właśnie stylistykę. Proste linie bez jakichkolwiek wcięć to raczej rzadko spotykany pomysł - wyjątkiem był chyba tylko Steinberger i wszelakie jego kopie, jednak był on obrzynem ze szczątkowym niemalże korpusikiem, tu zaś mamy do czynienia z pełnowymiarową dechą i pasującą do niej wizualnie główką.

Tak - stylówa nowych Korvaxów jest bezdyskusyjnie oryginalna. kanciasty, pozbawiony jakichkolwiek wcięć w "talii" single-cut - tego nie widuje się codziennie. A nawet raz na tydzień. Niestety, ma to swoje wady. Poza kontrowersyjną estetyką, do której raczej nie każdy się przekona, problemem jest komfort, szczególnie przy graniu na siedząco. Do tego w najwcześniejszym egzemplarzu (tym z jedną przystawką) krawędź jest wyprofilowana w taki sposób, że wbija się w przedramię - szczególnie przy grze kostką. W dwóch późniejszych ten konkretny problem został rozwiązany (a przynajmniej złagodzony), ale to właśnie z tym najstarszym miałem okazję zaznajomić się nieco bliżej.

Poza kształtem dechy i sposobem mocowania gryfu (set-in, czyli wklejany, ale nie przez całą długość jak w neck-thru, tylko w jego "tylnej" części), 5-strunowy Korvax ma dość klasyczną konstrukcję: klonowy gryf, 21-progowa podstrunnica z tego samego drewna i ciężki, jesionowy korpus to rozwiązania, które można wręcz nazwać tradycyjnymi. Nieco mniej tradycyjna, acz nadal nieskomplikowana, jest elektronika - jest umieszczony w zbliżonym do Precisiona miejscu pasywny humbucker polskiej firmy Merlin, przełącznik cewek (singiel bliżej gryfu, humbucker, singiel bliżej mostja) i... włącznik. Tak - zamiast potencjometrów głośności i tonu mamy tu czerwony pstryczek - elektryczek, który w pozycji 0 odcina sygnał. Tyle, koniec, kropa, dziękujemy.

I, jak się okazuje, to w zasadzie wystarczy.

Jak się okazuje po podłączeniu, ten przedziwnie wygladający instrument swym brzmieniem dość solidnie gniecie mosznę. Z racji umieszczenia przystawki sound jest nieco zbliżony do Precla, jednak z uwagi na inną budowę przetwornika okazuje się nieco tłustszy, mniej nosowy. Można powiedzieć, że brzmienie jest gdzieś pomiędzy Precisionem a znaną z wczesnych nagrań Duran Duran Arią Johna Taylora. Co najlepsze, brzmienie to okazuje się w pełni użyteczne.

Gdy przystawka gra jako pełen humbucker, brzmienie przypomina cios buciorem w pysk. Jednak bucior ten nie ma blachy w czubie - uderzenie jest mocne, ale jednocześnie miękkie. Potężny, okrągły dół i dolny środek dominują w paśmie, lecz nie mulą. Szczególnie okrutnie brzmiąca struna H miażdży nabiał. Przy przełączeniu pickupa w tryb singla dół nieco się cofa, troszkę maleje sygnał, za to otwiera się więcej góry.

Zresztą... posłuchajcie sami.

Tak - ten niemalże domowej roboty bas sprawdza się dobrze praktycznie przy każdej technice. Szczególnie dobrze odzywa się pod kostką. Tu jednak wychodzi na wierzch pewien problem: ukształtowanie dechy.

Korpus egzemplarza, z którym miałem okazję się zaznajomić, poza zerwaniem ze standardowymi kanonami estetyki stoi niestety na bakier z zasadami ergonomii. Ostro ukształtowana krawędź wbija się bezlitośnie w przedramię. Do tego bas jest ciężki. Nie - nie mówię tu o solidnej masie starego Jazza. To bydlę waży około pótorej tony.

Inna rzecz, że skądś musi się brać tak ciężki sound.

Podsumowanie, czyli zady i walety:

Sygnowane marką Korvax dzieła mego kolegi to niezwykle ciekawe instrumenty: wizualnie absolutnie niepowtarzalne (choć niektórzy mogliby dopatrzeć się ech starych wynalazków Voxa), konstrukcyjnie pomysłowe a jednocześnie proste, brzmieniowo bardzo potężne. Tyczy się to szczególnie tego egzemplarza, ale i drugi, dwuprzystawkowy, który przez chwilę miałem w rękach, zdecydowanie dawał radę. Z racji usytułowania przetworników miał w sobie trochę z Jazza, poza tym nieco zmienione kontury dechy były znacznie przyjaźniejsze w obsłudze. Nie zmienia to faktu, że Korvaxy to basy dla odważnych - przynajmniej w kwestii stylówy. Ja sam tak odważny nie jestem, ale jeżeli ktoś potrafi zaprzyjaźnić się z tym dziwacznym kształtem - zdecydowanie warto.

Plusy:

• brzmienie (szczególnie rewelacyjna struna H)
• "one sound fits all" - mimo pozornego braku uniwersalności, ten bas sprawdzi się niemal wszędzie
• unikalność
• wygodny gryf

Minusy:

• niewygodnie ukształtowany korpus (nowsze wersje są poprawione, ale pozostaje problem przy grze na siedząco)
• ciężar
• unikalna stylówa raczej nie każdemu przypasuje

Czym go wozić:

Korvaxa warto transportować czymś, co pasuje do jego niezwykłego stylu: może być to np.  XM Break, ale w równie kanciastym co sam ten przedziwny instrument Volviaczu też czuł się dobrze.